Φωνάζουν, κλαίνε, προσεύχονται, ικετεύουν, πέφτουν στα γόνατα και προχωράνε μέχρι το ιερό. Μπροστά στην Παναγία που λάμπει από χρυσό, κορυφώνεται το δραματικό προσκύνημα που οδηγεί κάθε χρόνο, τη Δευτέρα του Πάσχα, χιλιάδες πιστούς στο ναό της Μαντόνα Ντελ' Αρκο, στη Νάπολη της Ιταλίας. Περίπου 150.000 άνθρωποι ντυμένοι αυστηρά στα λευκά καταφτάνουν ξυπόλητοι απ’ όλη την περιφέρεια της Καμπανία στη θαυματουργή Παναγία, που θεωρείται «δαμάστρια της φύσης». Ανεμίζουν πολύχρωμες σημαίες καλυμμένες με χαρτονομίσματα, κουβαλάνε στους ώμους τους κεριά τριακοσίων κιλών, προχωράνε υπό τους ρυθμικούς ήχους μεγάλων τυμπάνων και ψέλνουν αρχαίες λιτανείες. Ενα ποτάμι από εργάτες, αρρώστους, ανέργους, μετανάστες, ακόμη και μαφιόζους... Ανθρωποι από κάθε κοινωνική τάξη συρρέουν όλοι μαζί κάθε Πάσχα για να γιορτάσουν ένα έθιμο όπου η Ανάσταση του Χριστού και η ανοιξιάτικη αναγέννηση της φύσης γίνονται ένα.Η μακρά πορεία του προσκυνήματος ξεκινάει τα χαράματα της Δευτέρας του Πάσχα. Πολλοί είναι μάλιστα αυτοί που ξεκινάνε από το προηγούμενο βράδυ αφού τους περιμένουν πολλές ώρες περπατήματος και κούρασης. Οταν φτάνουν μπροστά στην εκκλησία, τα πρόσωπά τους αναψοκοκκινίζουν από την ένταση και το προσκύνημα μετατρέπεται σε ένα συλλογικό δράμα. Καθώς εισέρχονται στο ναό και αντικρίζουν το πρόσωπο της Παναγίας, τους καταλαμβάνει η απόλυτη έκσταση. Προχωράνε προς το ιερό με ανοιχτά χέρια και βλέμμα καρφωμένο στο κενό. Οι μητέρες, κρατώντας άρρωστα παιδιά στην αγκαλιά τους εκλιπαρούν για ένα θαύμα. Οι άνεργοι φωνάζουν την ανάγκη τους για μια δουλειά. Οι νεαροί τοξικομανείς εκλιπαρούν να απελευθερωθούν από τα δίχτυα των ναρκωτικών προσφέροντας στην Παναγία χρυσές σύριγγες. Τα τελευταία χρόνια όμως είναι αυξημένος κυρίως ο αριθμός των μεταναστών που προσεύχονται για μια καλύτερη ζωή.. Ονομάζονται «fuggenti» (δηλαδή φυγάδες) όλοι αυτοί οι πιστοί που λαχταρούν να δουν από κοντά την Παναγία με το τραυματισμένο πρόσωπο. Αυτό ακριβώς το τραύμα που έχει στο πρόσωπό της αποτελεί τη βάση της λατρείας. Λέγεται ότι ήταν μια Δευτέρα του 16ου αιώνα όταν ένας παίκτης της σφυρόσφαιρας (ιταλικό παιχνίδι κατά το οποίο οι παίκτες χτυπούσαν με ένα σφυρί ένα ξύλινο μπαλάκι κι έπρεπε να το περάσουν μέσα από ένα μεταλλικό στεφάνι που ήταν κρεμασμένο στην άλλη άκρη του γηπέδου), εκνευρισμένος επειδή είχε χάσει η ομάδα του, χτύπησε με το ξύλινο μπαλάκι το πρόσωπο της Παναγίας που ήταν ζωγραφισμένο κάτω από την αψίδα ενός υδραγωγείου. Η ιστορία λέει ότι η εικόνα άρχισε να αιμορραγεί και ο νεαρός άντρας, όντας σε παραλήρημα, άρχισε να τρέχει. Αυτή ήταν η τιμωρία της Παναγίας ή τουλάχιστον έτσι ερμηνεύτηκε το επεισόδιο αυτό. Εκτοτε, η συγκεκριμένη Παναγία θεωρήθηκε σύμβολο της εξουσίας. Λέγεται ακόμη ότι την επόμενη μέρα του μεγάλου σεισμού που έπληξε τη Νάπολη, το 1980, το στόμα της Παρθένου Μαρίας συσπάστηκε κι έκανε ένα μορφασμό δυσαρέσκειας. Από τότε της αποδόθηκε και ο τίτλος της «ισχυρής Κυρίας των σεισμών». Οχι τυχαία λοιπόν, φέτος που η γειτονική χώρα γνώρισε το φονικό χτύπημα του Εγκέλαδου, αναμενόταν αυξημένη συρροή κόσμου στην Παναγία της Νάπολης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου