Οι ‘Ελληνες έχουμε ένα υπέροχο χαρακτήρα, πέραν κριτικής (ξέρεις ποιός είμ’ εγώ ρε ;), αλλά έχουμε και μερικές “αγκυλώσεις”. Ας κάνουμε μιά προσαπάθεια να καταγράψουμε τις αγκυλώσεις μας. ‘Ισως αυτό μας βοηθήσει να τις ξεπεράσουμε, εν μέρει, τουλάχιστον.
Κομματισμός: Κάθε ‘Ελληνας θεωρεί υποχρέωσή του να “ανήκει” σ’ ένα κόμμα. Δεν είναι απλώς συμπαθών, ή ψηφοφόρος. ΑΝΗΚΕΙ και μάλιστα πιο συχνά με κληρονομικό τρόπο: ‘Ηταν οπαδός ο παππούς, ο πατέρας, άρα κι αυτός. Φυσικά και όλη η οικογένεια μοιράζεται τη συμπάθεια για το κόμμα και στις εκλογές το ψηφίζουν. Σου λέει π.χ. ο άλλος: “Εγώ είμαι νεοδημοκράτης”. Κι αυτό ισχύει ό,τι κι αν κάνει η Ν.Δ., ακόμη κι αν όλοι οι βουλευτές της συλληφθούν “κλέπτοντες οπώρας” (κάποιοι έχουν συλληφθεί ήδη, για να μην ξεχνιόμαστε…). Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα κόμματα. Ελάχιστοι αλλά υπαρκτοί (ευτυχώς) αυτοί που ψηφίζουν με κρίση των πράξεων ή του προγράμματος ενός κόμματος και είναι αυτοί που, τελικά, μεταβάλλουν τα εκλογικά αποτελέσματα. Βέβαια, για πολλούς “ανήκοντες” ισχύει και υστεροβουλία, μιά και αποβλέπουν και σε ρουσφέτια παντός είδους από το κόμμα “τους”…
Ποδόσφαιρο: Όπως ανήκει σε κόμματα ο ‘Ελληνας θεωρεί υποχρέωσή του να ανήκει και σε κάποια ποδοσφαιρική ομάδα. “ΕΙΜΑΙ Παναθλιακός” λέει κι εδώ ταυτίζεται, στην ουσία, με τα συμφέροντα του (κροίσου συνήθως) ιδιοκτήτη της ομάδας, ασχέτως αν δεν αποκομίζει τίποτε από την αφοσίωσή του στον πλούσιο ποδοσφαιράρχη. Σ’ αυτή την περίπτωση λειτουργεί εντελώς ρομαντικά και μπορεί να γίνει εχθρός και μέχρι θανάτου (στην κυριολεξία) με οπαδό ανήκοντα σε άλλον κροίσο-ιδιοκτήτη ομάδας! Χώρια που ξοδεύει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου του, πέραν από την παρακολούθηση των “αγώνων”, στις ατέλειωτες συζητήσεις για το ποδόσφαιρο (δείτε πόσοι ραδιοφωνικοί σταθμοί ασχολούνται αποκλειστικά με τη μπάλα!).
Εργασία: Ο εργασιακός παράδεισος (σχεδόν) κάθε ‘Ελληνα/ίδας είναι το δημόσιο, που περιλαμβάνει τους δήμους και τις ΔΕΚΟ. Εκεί, πέραν από την μονιμότητα (που χτυπιέται να την αποκτήσει αν τυχόν είναι “συμβασιούχος”) έχει εξασφαλίσει την ατιμωρησία για την τεμπελιά και την χαμηλή (έως καθόλου) απόδοση, έχει εξασφαλίσει τις κοπάνες του, και πολύ συχνά, τεράστια έσοδα από μίζες που παίρνει για να κάνει απλώς τη δουλειά του ή για να παρανομεί, με τον προϊστάμενο να κλείνει μόνιμα τα μάτια, μια κι αυτός του ίδιου φυράματος είναι!
Παιδεία: ‘Ολοι οι Έλληνες θέλουν παιδεία για τα παιδιά τους (Καλά, αυτοί δεν πήραν, να πάρουν, τουλάχιστον, οι βλαστοί τους!). Το πρόβλημα είναι ότι από την παιδεία θέλουν μόνο το “χαρτί”. ‘Ετσι εξηγείται η σχεδόν εχθρική σχέση με τους δασκάλους των παιδιών τους. ‘Ετσι εξηγείται η άρνηση στη μάθηση (μην ξεχνάμε το σύνθημα: “‘ΟΧΙ στην εντατικοποίηση των σπουδών” που με τόση ζέση υποστήριξαν, δυστυχώς και προοδευτικά κόμματα). ‘Ετσι εξηγείται γιατί απεργίες, καταλήψεις, αποχές και άλλα “επαναστατικά” εφευρήματα κρατούν μόνιμα τα παιδιά μακρυά από τα θρανία τους!
Θεοκρατία: Αν και δεν ασχολείται ο μέσος Έλληνας φιλοσοφικά με τη θρησκεία, αν και βλαστημάει βάρβαρα “τα θεία”, έχει στενή σχέση με το θρησκευτικό κατεστημένο. Το κράτος του είναι ραμένο πάνω στα μαύρα ράσα των παπάδων. Πέραν από τα “μυστήρια” (γάμος, βαφτίσια) που τα θεωρεί απαραίτητα, δεν ξεκινά τίποτε σημαντικό αν δεν είναι παρόντες οι ρασοφόροι. Ανοίγει μαγαζί; ανοίγουν τα σχολεία; χτίζει σπίτι; ξεκινάει δημόσιο έργο; ξεκινά νέα κυβέρνηση; καθελκύεται πλοίο; ανοίγει μια έκθεση; οι παπάδες “πρώτο τραπέζι πίστα”! Κόλλημα φοβερό με το ράσο! Υπέρμετρος μεταφυσικός φόβος ή αταβιστικό χαρακτηριστικό από την τουρκοκρατούμενη κοινωνία, άραγε;
Το πιάσιμο της “καλής“: Οι περισσότεροι λαοί της Ευρώπης εργάζονται για να κάνουν μιά καριέρα ή μιά περιουσία, ανάλογα με τις φιλοδοξίες του καθενός. Ο ‘Ελληνας σπαζοκεφαλιάζει για το πώς θα “πιάσει την καλή”. Μπορεί να είναι από τζόγο, από κληρονομιά, από απάτη, από πολιτική θέση, από δημοσιοϋπαλληλική μιζαδόρικη καριέρα, από το χρηματιστήριο (έτσι εξηγείται και το πρόσφατο δράμα όπου έπαιζαν όλοι χωρίς να έχουν ιδέα από το παιχνίδι), στόχος “η καλή”. Η “καλή” λέγεται και “αρπαχτή”. Το μόνο που δεν σκέφτεται είναι να δουλέψει σωστά κι εσυνείδητα. Γιατί αυτό παίρνει χρόνο, ενώ αυτός θέλει τώρα το BMW, τη μεζονέτα, τη γούνα, το εξοχικό, το σκάφος, τα μαγαζιά της νύχτας, το Μπαλί, τα ντιζαϊνάτα ρούχα!
Οι “άλλοι” πάντα φταίνε: Αν και έχει όλες τις προϋποθέσεις (αυτό σε άλλη ανάρτηση…) να ζει μιά ευτυχισμένη ζωή, ο ‘Ελληνας είναι μίζερος. Δυστυχής. Αλλά πάντα οι άλλοι φταίνε για το κατάντημά του και κυρίως οι ξένοι: Οι Εβραίοι, οι Αμερικάνοι, οι Αλβανοί, οι Τούρκοι. Για την (οποιαδήποτε) κυβέρνηση φταίει η μείζων αντιπολίτευση (που ήταν πριν κυβέρνηση) και για την αντιπολίτευση η κυβέρνηση. Ο άλλος οδηγός για το τροχαίο, ο/η σύζυγος για τον αποτυχημένο γάμο (”αυτή η κουφάλα” ή “αυτός ο πούστης”). Εμείς δεν φταίμε ποτέ. Ποτέ δεν είμαστε υπεύθυνοι και για τίποτε! ‘Αντε, έτσι, να κάνεις αυτοκριτική και βελτίωση!
Τα “ξενόφερτα”: ‘Οταν ο Καποδίστριας έφερε τις πατάτες κανείς δεν τις ήθελε γιατί ήταν ξενόφερτες. Έπρεπε να μεταχειριστεί κόλπο για να κάνει τον (τότε κλέφτη κατά κανόνα) ‘Ελληνα να τις κλέψει και να τις δοκιμάσει. Σε εθνικιστικές εξάρσεις ο ‘Ελλην κατηγορεί τα ξενόφερτα γενικώς, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει από του να εισάγει τα πάντα που καταναλίσκει και να έχει φτάσει σε γεωργική παραγωγή σχεδόν μηδέν, ενώ κάποτε ήταν κυρίως γεωργός . (Ούτε τίποτε άλλο παράγει…).
“Ωχ αδερφέ”: Το πιο σεμνό. ‘Εχει και σύγχρονες, πιο χυδαίες, παραλλαγές: “δεν μας χέζεις!” “δεν γαμιέται!” Η απόλυτη έκφραση της αδιαφορίας για ό,τι δεν τον αφορά άμεσα. Τι κι αν καίγεται το δάσος στην Κρήτη αφού αυτός μένει (π.χ.) στην Πάτρα! Τι κι αν πεινάνε οι γέροι με τα €300 σύνταξη, αφού αυτός τα έχει οικονομήσει χοντρά! Τι κι αν έχει τσουνάμι στην Ινδονησία αφού αυτός είναι ασφαλής στο ρετιρέ του στην Εκάλη! Αυτό εξελίσσεται και σε πλήρη αδιαφορία για τα κοινά, αν δεν έχει να αναμένει τίποτε από τις πολιτικές εξελίξεις.
“Κάνε με πρωθυπουργό”: Ο κάθε ‘Ελληνας είναι ένας “δυνάμει” πρωθυπουργός. Και για μιά μέρα αν γίνει πρωθυπουργός θα λύσει όλα τα προβλήματα! Ξέρει τα πάντα. ‘Εχει γνώση για όλα. Θέματα Ιατρικά, αγροτικά, παιδείας, τέχνης, φυσικής, χημείας, αστροφυσικής, στρατιωτικά, διεθνούς πολιτικής, νομικής, αθλητικά (κυρίως). Το “ΕΓΩ να σου πω τι θα κάνεις” δίνει και παίρνει. Δεν έχει απλώς γνώμη. Δεν “νομίζει”. Δεν “υποθέτει”. ΞΕΡΕΙ! (ξεράδια!). Γι’ αυτό και δεν ακούει κανέναν, δεν θέλει να μάθει (και δεν μαθαίνει), δεν τον ενδιαφέρει η άποψη του ειδικού, γιατί ξέρει καλλίτερα. Και μόνο όταν κινδυνεύει να πάει φυλακή ικετεύει τον δικηγόρο να τον σώσει κι όταν αρρωστήσει και κινδυνέψει, “γιατρέ μου” και “γιατρέ μου” το πάει!
Κομματισμός: Κάθε ‘Ελληνας θεωρεί υποχρέωσή του να “ανήκει” σ’ ένα κόμμα. Δεν είναι απλώς συμπαθών, ή ψηφοφόρος. ΑΝΗΚΕΙ και μάλιστα πιο συχνά με κληρονομικό τρόπο: ‘Ηταν οπαδός ο παππούς, ο πατέρας, άρα κι αυτός. Φυσικά και όλη η οικογένεια μοιράζεται τη συμπάθεια για το κόμμα και στις εκλογές το ψηφίζουν. Σου λέει π.χ. ο άλλος: “Εγώ είμαι νεοδημοκράτης”. Κι αυτό ισχύει ό,τι κι αν κάνει η Ν.Δ., ακόμη κι αν όλοι οι βουλευτές της συλληφθούν “κλέπτοντες οπώρας” (κάποιοι έχουν συλληφθεί ήδη, για να μην ξεχνιόμαστε…). Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα κόμματα. Ελάχιστοι αλλά υπαρκτοί (ευτυχώς) αυτοί που ψηφίζουν με κρίση των πράξεων ή του προγράμματος ενός κόμματος και είναι αυτοί που, τελικά, μεταβάλλουν τα εκλογικά αποτελέσματα. Βέβαια, για πολλούς “ανήκοντες” ισχύει και υστεροβουλία, μιά και αποβλέπουν και σε ρουσφέτια παντός είδους από το κόμμα “τους”…
Ποδόσφαιρο: Όπως ανήκει σε κόμματα ο ‘Ελληνας θεωρεί υποχρέωσή του να ανήκει και σε κάποια ποδοσφαιρική ομάδα. “ΕΙΜΑΙ Παναθλιακός” λέει κι εδώ ταυτίζεται, στην ουσία, με τα συμφέροντα του (κροίσου συνήθως) ιδιοκτήτη της ομάδας, ασχέτως αν δεν αποκομίζει τίποτε από την αφοσίωσή του στον πλούσιο ποδοσφαιράρχη. Σ’ αυτή την περίπτωση λειτουργεί εντελώς ρομαντικά και μπορεί να γίνει εχθρός και μέχρι θανάτου (στην κυριολεξία) με οπαδό ανήκοντα σε άλλον κροίσο-ιδιοκτήτη ομάδας! Χώρια που ξοδεύει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου του, πέραν από την παρακολούθηση των “αγώνων”, στις ατέλειωτες συζητήσεις για το ποδόσφαιρο (δείτε πόσοι ραδιοφωνικοί σταθμοί ασχολούνται αποκλειστικά με τη μπάλα!).
Εργασία: Ο εργασιακός παράδεισος (σχεδόν) κάθε ‘Ελληνα/ίδας είναι το δημόσιο, που περιλαμβάνει τους δήμους και τις ΔΕΚΟ. Εκεί, πέραν από την μονιμότητα (που χτυπιέται να την αποκτήσει αν τυχόν είναι “συμβασιούχος”) έχει εξασφαλίσει την ατιμωρησία για την τεμπελιά και την χαμηλή (έως καθόλου) απόδοση, έχει εξασφαλίσει τις κοπάνες του, και πολύ συχνά, τεράστια έσοδα από μίζες που παίρνει για να κάνει απλώς τη δουλειά του ή για να παρανομεί, με τον προϊστάμενο να κλείνει μόνιμα τα μάτια, μια κι αυτός του ίδιου φυράματος είναι!
Παιδεία: ‘Ολοι οι Έλληνες θέλουν παιδεία για τα παιδιά τους (Καλά, αυτοί δεν πήραν, να πάρουν, τουλάχιστον, οι βλαστοί τους!). Το πρόβλημα είναι ότι από την παιδεία θέλουν μόνο το “χαρτί”. ‘Ετσι εξηγείται η σχεδόν εχθρική σχέση με τους δασκάλους των παιδιών τους. ‘Ετσι εξηγείται η άρνηση στη μάθηση (μην ξεχνάμε το σύνθημα: “‘ΟΧΙ στην εντατικοποίηση των σπουδών” που με τόση ζέση υποστήριξαν, δυστυχώς και προοδευτικά κόμματα). ‘Ετσι εξηγείται γιατί απεργίες, καταλήψεις, αποχές και άλλα “επαναστατικά” εφευρήματα κρατούν μόνιμα τα παιδιά μακρυά από τα θρανία τους!
Θεοκρατία: Αν και δεν ασχολείται ο μέσος Έλληνας φιλοσοφικά με τη θρησκεία, αν και βλαστημάει βάρβαρα “τα θεία”, έχει στενή σχέση με το θρησκευτικό κατεστημένο. Το κράτος του είναι ραμένο πάνω στα μαύρα ράσα των παπάδων. Πέραν από τα “μυστήρια” (γάμος, βαφτίσια) που τα θεωρεί απαραίτητα, δεν ξεκινά τίποτε σημαντικό αν δεν είναι παρόντες οι ρασοφόροι. Ανοίγει μαγαζί; ανοίγουν τα σχολεία; χτίζει σπίτι; ξεκινάει δημόσιο έργο; ξεκινά νέα κυβέρνηση; καθελκύεται πλοίο; ανοίγει μια έκθεση; οι παπάδες “πρώτο τραπέζι πίστα”! Κόλλημα φοβερό με το ράσο! Υπέρμετρος μεταφυσικός φόβος ή αταβιστικό χαρακτηριστικό από την τουρκοκρατούμενη κοινωνία, άραγε;
Το πιάσιμο της “καλής“: Οι περισσότεροι λαοί της Ευρώπης εργάζονται για να κάνουν μιά καριέρα ή μιά περιουσία, ανάλογα με τις φιλοδοξίες του καθενός. Ο ‘Ελληνας σπαζοκεφαλιάζει για το πώς θα “πιάσει την καλή”. Μπορεί να είναι από τζόγο, από κληρονομιά, από απάτη, από πολιτική θέση, από δημοσιοϋπαλληλική μιζαδόρικη καριέρα, από το χρηματιστήριο (έτσι εξηγείται και το πρόσφατο δράμα όπου έπαιζαν όλοι χωρίς να έχουν ιδέα από το παιχνίδι), στόχος “η καλή”. Η “καλή” λέγεται και “αρπαχτή”. Το μόνο που δεν σκέφτεται είναι να δουλέψει σωστά κι εσυνείδητα. Γιατί αυτό παίρνει χρόνο, ενώ αυτός θέλει τώρα το BMW, τη μεζονέτα, τη γούνα, το εξοχικό, το σκάφος, τα μαγαζιά της νύχτας, το Μπαλί, τα ντιζαϊνάτα ρούχα!
Οι “άλλοι” πάντα φταίνε: Αν και έχει όλες τις προϋποθέσεις (αυτό σε άλλη ανάρτηση…) να ζει μιά ευτυχισμένη ζωή, ο ‘Ελληνας είναι μίζερος. Δυστυχής. Αλλά πάντα οι άλλοι φταίνε για το κατάντημά του και κυρίως οι ξένοι: Οι Εβραίοι, οι Αμερικάνοι, οι Αλβανοί, οι Τούρκοι. Για την (οποιαδήποτε) κυβέρνηση φταίει η μείζων αντιπολίτευση (που ήταν πριν κυβέρνηση) και για την αντιπολίτευση η κυβέρνηση. Ο άλλος οδηγός για το τροχαίο, ο/η σύζυγος για τον αποτυχημένο γάμο (”αυτή η κουφάλα” ή “αυτός ο πούστης”). Εμείς δεν φταίμε ποτέ. Ποτέ δεν είμαστε υπεύθυνοι και για τίποτε! ‘Αντε, έτσι, να κάνεις αυτοκριτική και βελτίωση!
Τα “ξενόφερτα”: ‘Οταν ο Καποδίστριας έφερε τις πατάτες κανείς δεν τις ήθελε γιατί ήταν ξενόφερτες. Έπρεπε να μεταχειριστεί κόλπο για να κάνει τον (τότε κλέφτη κατά κανόνα) ‘Ελληνα να τις κλέψει και να τις δοκιμάσει. Σε εθνικιστικές εξάρσεις ο ‘Ελλην κατηγορεί τα ξενόφερτα γενικώς, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει από του να εισάγει τα πάντα που καταναλίσκει και να έχει φτάσει σε γεωργική παραγωγή σχεδόν μηδέν, ενώ κάποτε ήταν κυρίως γεωργός . (Ούτε τίποτε άλλο παράγει…).
“Ωχ αδερφέ”: Το πιο σεμνό. ‘Εχει και σύγχρονες, πιο χυδαίες, παραλλαγές: “δεν μας χέζεις!” “δεν γαμιέται!” Η απόλυτη έκφραση της αδιαφορίας για ό,τι δεν τον αφορά άμεσα. Τι κι αν καίγεται το δάσος στην Κρήτη αφού αυτός μένει (π.χ.) στην Πάτρα! Τι κι αν πεινάνε οι γέροι με τα €300 σύνταξη, αφού αυτός τα έχει οικονομήσει χοντρά! Τι κι αν έχει τσουνάμι στην Ινδονησία αφού αυτός είναι ασφαλής στο ρετιρέ του στην Εκάλη! Αυτό εξελίσσεται και σε πλήρη αδιαφορία για τα κοινά, αν δεν έχει να αναμένει τίποτε από τις πολιτικές εξελίξεις.
“Κάνε με πρωθυπουργό”: Ο κάθε ‘Ελληνας είναι ένας “δυνάμει” πρωθυπουργός. Και για μιά μέρα αν γίνει πρωθυπουργός θα λύσει όλα τα προβλήματα! Ξέρει τα πάντα. ‘Εχει γνώση για όλα. Θέματα Ιατρικά, αγροτικά, παιδείας, τέχνης, φυσικής, χημείας, αστροφυσικής, στρατιωτικά, διεθνούς πολιτικής, νομικής, αθλητικά (κυρίως). Το “ΕΓΩ να σου πω τι θα κάνεις” δίνει και παίρνει. Δεν έχει απλώς γνώμη. Δεν “νομίζει”. Δεν “υποθέτει”. ΞΕΡΕΙ! (ξεράδια!). Γι’ αυτό και δεν ακούει κανέναν, δεν θέλει να μάθει (και δεν μαθαίνει), δεν τον ενδιαφέρει η άποψη του ειδικού, γιατί ξέρει καλλίτερα. Και μόνο όταν κινδυνεύει να πάει φυλακή ικετεύει τον δικηγόρο να τον σώσει κι όταν αρρωστήσει και κινδυνέψει, “γιατρέ μου” και “γιατρέ μου” το πάει!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου