Συγκλονιστική αφήγηση-Διαβάστε την

Ένας διανοούμενος της τουρκικής Αριστεράς ο Γιαλτσίν Κιουτσούκ και σύμβουλος του τουρκικού Πενταγώνου κατά την περίοδο Ετσεβίτ, υπηρέτησε ως λοχαγός στον «Αττίλα 2».Διαβάστε τι λέει:«Στην Κύπρο είδα πολλά. Χρειάζονται βιβλία ολόκληρα για να περιγράψω τις εμπειρίες μου. Θα σας πω όμως κάποια πράγματα. Κάποια άλλα τα κρατώ για μένα. Κοντά στην περιοχή Πέντε Μίλια μάς χτύπησαν με όλμους. Εμείς όμως συνεχίσαμε και μπήκαμε στο χωριό Ασά. Ηταν φανερό ότι οι Ελληνες δεν πίστευαν ότι εμείς πρόκειται να φτάσουμε στα χωριά τους.Αρχισαν να τρέχουν για να σωθούν την τελευταία στιγμή. Στα σπίτια που μπαίναμε οι κατσαρόλες ήταν γεμάτες ζεστό φαΐ. Για τους φαντάρους που προέρχονταν από την Ανατολία, ο πλούτος που υπήρχε εκεί ήταν εξωπραγματικός. Τα χρυσαφικά, τα χρήματα, οι οικοσκευές ήταν όλα εκεί. Φαντάζεστε τι ακολούθησε».Είδατε να δολοφονούνται άμαχοι;«Είδα πολλούς νεκρούς. Και αμάχους. Τα χωράφια ήταν γεμάτα νεκρούς αμάχους. Πολύ άσχημη ιστορία. Στην Κύπρο έμαθα ότι και οι πεθαμένοι κινούνται. Ήταν...τέτοια η ζέστη, που τα πτώματα φούσκωναν και άλλαζαν πλευρά. Αφόρητη βρώμα. Πολλοί αξιωματικοί ήταν κατά των αγριοτήτων. Αλλά τι να προλάβουν; Ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε. Οι ακροδεξιοί αξιωματικοί είχαν το πάνω χέρι. Οι μεγαλύτερες αγριότητες που είδα έγιναν στο χωριό Τύμπου, όπου σήμερα είναι το τουρκικό αεροδρόμιο. Από εκεί πήγαμε προς τη Λεμεσό.Οι Ελληνες στρατιώτες μάς έβλεπαν και έτρεχαν. Μπήκαμε χωρίς δυσκολία στην πόλη. Ηταν πολύ εύκολο, δεν συναντήσαμε αντίσταση.Εκεί άρχισαν και οι μεγάλες λεηλασίες». Ο Κιουτσούκ μάς μίλησε και για μια ιστορία που τον πονάει πολύ, ξεσπώντας κάθε τόσο σε λυγμούς:«Απ' όσα είδα, μια ιστορία ήταν και η πιο απάνθρωπη. Συνέβη στο χωριό Τύμπου, όπου και είχαμε πάει για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Ολοι οι κάτοικοι είχαν φύγει.Καθόμουν σε μια αυλή χαλαρώνοντας και έτρωγα σταφύλια.Τότε άκουσα ριπές και μετά κλάματα και κραυγές στα τουρκικά."Θεέ μου, σκότωσα, σκότωσα", φώναζε κάποιος δικός μας.Ετρεξα μέσα στο σπίτι και την είδα. Ηταν πεσμένη στο πάτωμα. Ηαν φανερό πως ήταν ένα καθυστερημένο κοριτσάκι που το είχαν αφήσει μόνο του.Είχε μικρά χέρια και ήταν μογγολάκι. Αυτά τα χεράκια κάποιοι φαντάροι μας τα είχαν δέσει.Στη συνέχεια έβαλαν τις κάννες των όπλων τους στη μήτρα της και έριξαν δύο ριπές.Οταν την πλησίασα ζούσε ακόμη. Χτυπιόταν και αιμορραγούσε από κάτω.Επειτα από λίγο έσβησε.Η οργή μου ήταν τέτοια ώστε χτύπησα μερικούς στρατιώτες.Την πήραμε με δύο άλλους, τη βάλαμε σε μια κουβέρτα και τη θάψαμε σαν άνθρωπο.Ακόμη θυμάμαι πολύ καθαρά πού είναι ο τάφος αυτός.Ο διοικητής μας φώναξε τους δύο φαντάρους που σκότωσαν το κοριτσάκι και τους έδωσε συγχαρητήρια.Με έπιασαν ξανά τα κλάματα.Δεν πίστευα αυτά που έβλεπα. Μαζί μου και αρκετοί άλλοι στρατιώτες».Ως αξιωματικός του τουρκικού στρατού, γνωρίζετε τι έχουν γίνει οι Ελληνες αγνοούμενοι;«Θα σας πω κάτι. Σύμφωνα με όσα είδα και έζησα στην Κύπρο, το θέμα των αγνοουμένων έχει τελειώσει. Μην τους ψάχνετε. Δεν μπορώ να σας πω ακριβώς τι έγινε. Είδα πολλούς αιχμαλώτους, έσωσα μάλιστα αρκετούς.Ομως πιστεύω ότι η ιστορία με τους αγνοούμενους έχει τελειώσει. Το ξέρω, είναι σκληρό για τους δικούς τους...». *ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ