Γράφει ο Νίκος Σάνσης(οικονομολόγος)nisansis@hotmail.com Παραμονές Χριστουγέννων. Βλέποντας το χριστουγεννιάτικο δένδρο, προσπαθώ να ξαναφέρω στη μνήμη μου εικόνες Χριστουγέννων παλιές και σύγχρονες κάνοντας μια σύγκριση του τότε με το σήμερα, στην πρωτεύουσα. Σε μια Αθήνα του '50 και '60 που κανένα χθες, δεν ακουμπά το σήμερα. Σε μια Αθήνα στολισμένη με απλές γιρλάντες, με ανθρώπους να χαμογελούν, παρ όλη την μεταπολεμική και μετεμφυλιακή τους φτώχεια. Και όταν λέμε φτώχεια, μιλάμε για το απόλυτο μηδέν, σε... τρόφιμα και στα απαραίτητα. Με ρούχα από τους λίγους που βοηθούσαν, τους περισσότερους, τριμμένα, χιλιοφορεμένα, πιθανόν λίγο μπαλωμένα, μα το κυριότερο καθαρά και με αξιοπρέπεια. Αναφερόμαστε στα χρόνια της μεγάλης ξενιτιάς, της μετανάστευσηςΣτις γειτονιές όποια τυχερά σπίτια και ρούγες μπορούσαν να μοσχομυρίζουν, από τα ψητά κρέατα, τα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες και τις πίτες Με τα ελληνόπουλα παραμονές Χριστουγέννων, να λένε όπου σε έβρισκαν, τα κάλαντα, και πολλοί μην έχοντας δραχμή στην τσέπη, τους προσέφεραν ότι μπορούσαν, μια καραμέλα ή ότι άλλο είχαν στα σπιτικά τους. Και οι μαγαζάτορες, στην Ερμού, και στην Αιόλου, στην Αγίου Μάρκου, γιατί αυτοί ήταν οι βασικοί δρόμοι του εμπορίου, με μικρά μαγαζιά μα και μεγάλα σαν το Μινιόν στην Ομόνοια, του Δραγώνα στην Αιόλου, του Λαμπρόπουλου στα Χαυτεία, και του Χρυσικόπουλου στην Σταδίου, να έχουν το πιο απλό αληθινό χαμόγελο στα χείλια τους, σαν να μην νοιάζονται για το αύριο, αφού το χθες ήταν για αυτούς κόλαση και φρίκη.Μα η πιο όμορφη ανάμνηση εκείνων των ημερών, ήταν οι θρυλικοί πάγκοι κατά μέσον της Αιόλου, με κάθε λογής παιγνίδια και πραμάτειες, που κάθε απλό μα και φτωχό παιδάκι, έσβηνε με ένα μολυβένιο στρατιωτάκι στα χεράκια του, κάθε αχόρταγη όρεξη της ψυχούλας του. Και όμως παρ όλες τις δυσκολίες υπήρχε αισιοδοξία. Χαμογελούσαν και χαίρονταν το κάθε τι. Γιατί απλά ζούσαν. Γιατί υπήρχε μέλλον, μετά το σκοτάδι, και χώρος στη ζωή να καθίσουν όλοι. Γιατί ένοιωθαν την αγάπη του καθενός. Είχαν πονέσει πολύ και ήξεραν τι σήμαινε ανθρωπιά.Και γυρίζουμε στην σημερινή Αθήνα στολισμένη, με μονότονες φωτιστικές καρικατούρες, σε γιρλάντες, μέσα σε φόντο γκρι, από καυσαέρια, και έλλειψη πρασίνου. Με απεργίες συλλογής σκουπιδιών, με βρώμα στους δρόμους, ανάμεικτη με τις γιρλάντες του χριστουγεννιάτικου δένδρου των ψευδαισθήσεων και απάτης. Με ανέσεις πλέριες και ατέλειωτες, με ανθρώπους να μην γελούν, με σκυθρωπά χαρακτηριστικά στα πρόσωπα τους, είτε μέσα στο αυτοκίνητο, είτε στα μέσα συγκοινωνίας. Καθημερινό αγχωτικό τρέξιμο για να προλάβουν υποχρεώσεις, τα δάνεια, και τις αδηφάγες χρηματικές απαιτήσεις, σε ένα κόσμο, συνεχούς κατανάλωσης, που μάταια φτιάξαμε και χάσαμε τους εαυτούς μας.Οι πάγκοι της Αιόλου δεν υπάρχουν πια. Μετακόμισαν οι πραμάτειες, σε golden ναούς υπερπροσφοράς, υπερκατανάλωσης και προσκυνήματος του χρήματος φτιαγμένου είτε από χαρτί είτε από πλαστικό. Ένας διαρκής αγώνας απίστευτης γκλαμουριάς και ψευδαίσθησης.Τα κάλαντα σήμερα τα λένε τα αλλοδαπά παιδάκια, θυμίζοντας τα ελληνόπουλα που σήμερα εξαφανισμένα, φοβισμένα δεν βγαίνουν να περπατήσουν, σαν φυλακισμένα μέσα στα κλουβιά – παλάτια τους. Πάνε και οι μυρωδιές στα σπίτια. Οι άνθρωποι με τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας, έχασαν την παλιά οικογενειακή και κοινωνική επαφή. Με άγχος αν θα έχουν το κινητό, να μιλήσουν, να κυριαρχήσουν, στο απόλυτο κενό, στο ψέμα και στην ανυπαρξία.Και ο άπληστος, αχόρταγος, αλαζόνας, αριβίστας μέχρι εσχάτων, άνθρωπος, μοντέλο για τις ψυχές και τα μυαλά των πιο πολλών, ψάχνει μια μάταιη ευτυχία, κοροϊδεύοντας το πραγματικό σήμερα και το ανύπαρκτο ακόμα χρεωμένο του αύριο. Δεν θέλω όμως άλλο να ονειρευτώ. Ξυπνάω γιατί κουράστηκα.Όχι με τις εικόνες της ευτυχίας και της χαράς των τότε φτωχών συνανθρώπων μας. Αλλά από την δυστυχία των πολλών του σήμερα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου